SM bez tajemnic. Na czym polega stwardnienie rozsiane?

SM, czyli stwardnienie rozsiane to choroba, która może dotyczyć osoby w każdym wieku, bez względu na płeć. Leczenie SM ma za zadanie złagodzenie objawów chorobowych oraz zahamowanie postępowania choroby. Leczenie w dużej mierze zależy od typu schorzenia, które może mieć charakter stałych, postępujących zmian w funkcjonowaniu ciała, a także może występować w formie rzutów i nawrotów, choroby. Dziś powiemy więcej na temat SM. Poznajmy objawy choroby oraz istotę stwardnienia rozsianego.

Co to jest SM?

Stwardnienie rozsiane to schorzenie ośrodkowego układu nerwowego. Zwykle chorują na nią osoby z przedziału wiekowego 20-40 lat, a biorąc pod uwagę strukturę płci, zapadają na nią częściej kobiety niż mężczyźni. To rodzaj choroby przewlekłej, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia tkanki nerwowej.

Chcąc bliżej wytłumaczyć, czym jest SM, trzeba zaznaczyć, że dotyka ono komórek nerwowych (neuronów), glejowych (oligodendrocyty) oraz odpornościowych mózgu (mikroglej). W wyniku uszkodzeń otoczki mielinowej wokół wypustek komórek nerwowych zaburzony zostaje sposób przekazu impulsów nerwowych wzdłuż dróg nerwowych w mózgowiu i rdzeniu kręgowym. Ubytki te mogą powstawać w różnych miejscach układu nerwowego, dlatego używa się w nazewnictwie choroby pojęcia „rozsiane”.

Jakie są objawy stwardnienia rozsianego?

Stwardnienie rozsiane daje różne objawy lub zespoły objawów, do których zalicza się zaburzenia ruchowe, czuciowe, móżdżkowe (utrata równowagi), zaburzenia widzenia, autonomiczne, zespoły bólowe oraz objawy psychiatryczne: zaburzenia poznawcze i nastroju. W ciężkim przebiegu choroby bywa ono przyczyną niepełnosprawności u młodych osób. Często pacjenci zgłaszają również występowanie przewlekłego zmęczenia (niezależnego od podejmowanego wysiłku fizycznego). To jeden z pierwszych symptomów, które zgłaszają osoby z podejrzeniem SM. Drugim takim objawem jest pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego, z wcześniejszymi zaburzeniami widzenia.

SM może przebiegać w różny sposób u różnych osób. Wyróżnia się następujące formy, czy też postacie choroby: rzutowo-remisyjną (relapsing-remitting), wtórnie postępującą (secondary progressive), pierwotnie postępującą (primary progressive), postępująco-nawracającą (progressive relapsing). Spośród nich postać remitująco-nawracająca jest najczęściej diagnozowaną przed ukończeniem 40. roku życia. Po czterdziestce zwykle pacjenci chorują na postać SM wtórnie postępującego.

Jak leczyć SM?

Zobacz również: Jaki jest związek między zaburzeniami psychicznymi a chorobami neurologicznymi?

Podstawowym rodzajem badania, które pozwala nam zdiagnozować stwardnienie rozsiane, jest rezonans magnetyczny głowy, który stosujemy również w przypadku diagnostyki stwardnienia rozsianego, ale też choroby Alzheimera, nowotworu mózgu czy zapalenia opon mózgowych. Sam proces leczenia stwardnienia rozsianego jest niezwykle trudny, ale właściwie prowadzony daje zadowalające dla pacjenta efekty. Zwykle opieka lekarska nad chorym obejmuje podawanie leków stosownie do występujących objawów, a w czasie rzutów choroby stosuje się leki steroidowe. Celem sterydów jest zmniejszenie reakcji zapalnej, ale również przyspieszanie ustępowania objawów. W połączeniu z rehabilitacją w sytuacji występowania wzmożonego napięcia mięśni czy zaburzeń zwieraczy.